ΥΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ.ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ.
.png)
σαν φράουλες. Σαν να ανέβασε ξαφνικά πυρετό. «Θα μπορούσες να
γίνεις η πρώτη χορεύτρια αν φορούσες τα μαγικά κόκκινα
παπούτσια χορού», της είπε …
«Κόκκινα μαγικά παπούτσια; Και ποιος δεν θα ήθελε να τα
φορέσει;» σκέφτηκε η Κάρεν.
Την επόμενη ημέρα, ο παράξενος άνθρωπος την πλησίασε ξανά.
Άπλωσε πάλι το χέρι του και της χάιδεψε το κεφάλι. Μετά έβγαλε
από την τσέπη του ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια χορού. «Θέλεις
να τα δοκιμάσεις;» είπε σιγανά. Η Κάρεν δεν μπόρεσε να αντισταθεί.
Τα φόρεσε και …από εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να σταματήσει
να χορεύει.
Το ίδιο έγινε και στις επόμενες πρόβες. Ο παράξενος άνθρωπος
ερχόταν και της έδινε τα μαγικά παπούτσια. Η Κάρεν αισθανόταν
κάθε φορά ένα σφίξιμο στην καρδιά της. Όμως μόλις τα φορούσε και
άρχιζε το χορό, τα ξεχνούσε όλα. Όταν τελείωνε εκείνος τα έβαζε
ξανά στην τσέπη του, την κοίταγε στα μάτια και της έλεγε
«Μπράβο Κάρεν. Και μην ξεχνάς. Αυτό, είναι το δικό μας μυστικό.
Ούτε εσύ ούτε εγώ το μαρτυρώ»
Mια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα μικρό κορίτσι που το έλεγαν
Κάρεν. Το καλοκαίρι περπατούσε πάντα ξυπόλητο γιατί ήταν φτωχό
και το χειμώνα με κάτι ξύλινα, βαριά τσόκαρα που έκαναν τα
ποδαράκια του να κοκκινίζουν φοβερά και να πρήζονται ...
Η Κάρεν, κάθε πρωί σηκωνόταν νωρίς νωρίς. Πλενόταν. Έπινε
πρωινό. Έλεγε «καλημέρα» στην παλιά οικογενειακή φωτογραφία
που την έδειχνε μωρό στην αγκαλιά της μαμάς της. Κι έτσι
ξεκινούσε τη μέρα της …
Στην Κάρεν άρεσε να παίζει κρυφτό και κυνηγητό, μα πιο πολύ απ’
όλα «Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό …». Ίσως γιατί της άρεσε τόσο πολύ
να χορεύει!
Όπως μία μπαλαρίνα με κόκκινες πουέντ που είχε δει να χορεύει,
κάποτε. Είχε φτάσει στο χωριό με ένα τσίρκο για μερικές
παραστάσεις. Ο θιασάρχης του τσίρκου ήταν ένας παράξενος
άνθρωπος. Μια μέρα τσάκωσε την Κάρεν να παρακολουθεί κρυφά
την παράσταση. Δεν την μάλωσε. Της χάιδεψε το κεφάλι και της
χάρισε το λουλούδι που είχε στερεωμένο στο καπέλο του. «Εσύ θα
μπορούσες να γίνεις σπουδαία χορεύτρια μια μέρα», της είχε πει …
Στην Κάρεν άρεσε όμως και κάτι ακόμη: το Σάββατο! Ήταν η μέρα
που ερχόταν από το διπλανό χωριό ο παπουτσής με τον γιό του, τον
Ένκαρ.
Με τον Ένκαρ έπαιζαν τα πιο φανταστικά παιχνίδια. Στον Ένκαρ
μπορούσε να εκμυστηρευτεί όλα τα όνειρα και τα μυστικά της. Ο
Ένκαρ της έκανε δώρο το πρώτο της ζευγάρι παπούτσια! Ο Ένκαρ
ήταν ο καλύτερος φίλος της!
Τουλάχιστον, μέχρι τη μέρα που μία καλή, αλλά μεγάλη κυρία που
δεν είχε δικά της παιδιά, την υιοθέτησε.
Η Κάρεν μετακόμισε στη μεγάλη πόλη. Πηγαίνει στο σχολείο το
πρωί και το απόγευμα σε σχολή μπαλέτου. Η κυρία που την
υιοθέτησε της αγόρασε υπέροχα ρούχα και ολοκαίνουργια
παπούτσια!
Είπε στην Κάρεν να πετάξει τα παλιά κόκκινα παπούτσια που
φορούσε. Όμως η Κάρεν δεν τα πέταξε γιατί ήταν τα πρώτα της
παπούτσια. Της τα είχε χαρίσει ο Ένκαρ!
Τα παπούτσια αυτά τα είχε φτιάξει η μητέρα του, η γυναίκα του
παπουτσή με διάφορα δέρματα που είχαν περισσέψει. Μα ο Ένκαρ
δεν τα ήθελε. Κανένας άλλος δεν φόραγε κόκκινα παπούτσια στο
χωριό του. Όπου πήγαινε όλοι κοίταζαν τα παπούτσια του…
Και την Κάρεν κοίταζαν. Όμως εκείνη δεν την ένοιαζε καθόλου.
Γιατί ήταν δικά της. Ήταν κόκκινα σαν τις πουέντ της μπαλαρίνας.
Ήταν τα κόκκινα παπούτσια που της είχε χαρίσει ο Ένκαρ!
Ο καιρός περνούσε γρήγορα στην πόλη. Η Κάρεν ήταν ενθουσιασμένη
με τα μαθήματα χορού. Αν μπορούσε θα χόρευε όλη μέρα …. Τίποτε
άλλο δεν την ενδιέφερε.
«Εσύ θα μπορούσες να γίνεις σπουδαία μπαλαρίνα μια μέρα!», της
είχε πει εκείνος ο παράξενος θιασάρχης του τσίρκου. Και η Κάρεν το
πίστευε. Ονειρευόταν τη στιγμή που θα χόρευε στο μεγάλο θέατρο
της πόλης. Φανταζόταν τον κόσμο να τη χειροκροτεί και να της πετά
λουλούδια. Θα ήταν και ο Ένκαρ ανάμεσα στους θεατές. Θα ερχόταν
μετά την παράσταση, θα της έλεγε μπράβο και θα της έδινε μια
μεγάλη, ζεστή αγκαλιά!
----------------------------------------
[5]
Έφτασε επιτέλους η ώρα! Η Κάρεν θα χόρευε στη σκηνή του μεγάλου
θεάτρου. Ένιωσε μόλις το έμαθε, να βγάζει φτερά στην πλάτη της
και να πετά στον ουρανό! Αμέσως, έστειλε πρόσκληση στον φίλο της
τον Ένκαρ. «Ελπίζω Ένκαρ να καταφέρεις να έρθεις!» του έγραψε.
Πλησίαζε η μεγάλη μέρα με ατέλειωτες πρόβες και προετοιμασίες.
Η Κάρεν ένιωθε την καρδιά της άλλοτε να φτερουγίζει απαλά και
άλλοτε να χοροπηδά σαν τρελή στο στήθος της ... Άλλοτε από την
κούραση τα πόδια της έτρεμαν. Όμως η επιθυμία ήταν πιο δυνατή
από την κούραση. Θα χόρευε καλά; Θα γινόταν το όνειρό της
αληθινό; Και ο Ένκαρ; Θα ερχόταν; Ή την είχε ξεχάσει; Και στη
σκέψη αυτή της κοβόταν η ανάσα και το στομάχι της δενόταν
κόμπος.
Η δασκάλα του χορού ενθουσιάστηκε με τον χορό της Κάρεν:
«Μπράβο Κάρεν» φώναξε κι εκείνη, χτυπώντας δυνατά παλαμάκια.
Και την έβαλε να χορεύει μπροστά, πρώτη από τις άλλες
μπαλαρίνες.
Την τελευταία ημέρα πριν την παράσταση, ο άνθρωπος με τα
μαγικά παπούτσια είπε: «Θα σου τα δώσω να τα φορέσεις στην
παράσταση. Πριν όμως ανέβεις στη σκηνή, μια αγκαλιά κι ένα φιλί.
Αυτό θα είναι το δικό μας μυστικό και ούτε εσύ ούτε εγώ το
μαρτυρώ». Από εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν. Η Κάρεν χόρεψε στην
τελευταία πρόβα, όμως τα μαγικά παπούτσια ήταν τώρα βαριά και
σφιχτά! Σαν σιδερένια …
----------------------------------------
[6]
Τότε εμφανίστηκε στις πρόβες εκείνος ο παράξενος άνθρωπος. Ο
θιασάρχης του τσίρκου. Πρέπει να ήταν πολύ σπουδαίος. Όλοι του
χαμογελούσαν. Κι όταν μιλούσε, τον κοίταζαν με το στόμα ανοιχτό.
Μια ημέρα βρέθηκε ξαφνικά κοντά της. Άπλωσε το χέρι του της
χάιδεψε το κεφάλι και της χάρισε το λουλούδι που είχε στερεωμένο
στο σακάκι του. Ένιωσε τα μάγουλά της να γίνονται κατακόκκινα
σαν φράουλες. Σαν να ανέβασε ξαφνικά πυρετό. «Θα μπορούσες να
γίνεις η πρώτη χορεύτρια αν φορούσες τα μαγικά κόκκινα
παπούτσια χορού», της είπε …
«Κόκκινα μαγικά παπούτσια; Και ποιος δεν θα ήθελε να τα
φορέσει;» σκέφτηκε η Κάρεν.
Την επόμενη ημέρα, ο παράξενος άνθρωπος την πλησίασε ξανά.
Άπλωσε πάλι το χέρι του και της χάιδεψε το κεφάλι. Μετά έβγαλε
από την τσέπη του ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια χορού. «Θέλεις
να τα δοκιμάσεις;» είπε σιγανά. Η Κάρεν δεν μπόρεσε να αντισταθεί.
Τα φόρεσε και …από εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να σταματήσει
να χορεύει.
Το ίδιο έγινε και στις επόμενες πρόβες. Ο παράξενος άνθρωπος
ερχόταν και της έδινε τα μαγικά παπούτσια. Η Κάρεν αισθανόταν
κάθε φορά ένα σφίξιμο στην καρδιά της. Όμως μόλις τα φορούσε και
άρχιζε το χορό, τα ξεχνούσε όλα. Όταν τελείωνε εκείνος τα έβαζε
ξανά στην τσέπη του, την κοίταγε στα μάτια και της έλεγε
«Μπράβο Κάρεν. Και μην ξεχνάς. Αυτό, είναι το δικό μας μυστικό.
Ούτε εσύ ούτε εγώ το μαρτυρώ»
Ο Ένκαρ έφτασε πριν την παράσταση. Μόλις τον είδε η Κάρεν ένιωσε
σαν ένα απαλό αεράκι να φύσηξε και να τη σήκωσε ψηλά ως τα
σύννεφα!
Ένκαρ! Ο ξεχωριστός φίλος της. Στον Ένκαρ μπορούσε να
εκμυστηρευτεί όλα τα όνειρα και τα μυστικά της. Έτσι έκανε και
τώρα. Του είπε τα πάντα και αμέσως ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να
φεύγει από επάνω της.
Στην παράσταση χόρεψε πιο όμορφα από ποτέ. Χωρίς τα μαγικά
παπούτσια του παράξενου εκείνου ανθρώπου. Και τι θαυμάσιο! Οι
θεατές σηκώθηκαν και τη χειροκροτούσαν και της πετούσαν
λουλούδια. Όπως στα όνειρά της!
Αυτή ήταν η ιστορία της Κάρεν της αγαπημένης μου φίλης που
κατάφερε να πει ΟΧΙ. Να βγάλει τα “σιδερένια”, να φορέσει τα δικά
της παπούτσια kαι να πετάξει έτσι στα όνειρά της.
Την έγραψα για να μάθουν όλα τα παιδιά να λένε ΟΧΙ, να μην
παίρνουν δώρα από ανθρώπους που ζητούν ανταλλάγματα και να
μην κρατούν ποτέ μα ποτέ μυστικά που τα στεναχωρούν. Και μην
ξεχνάτε: Το σώμα σας είναι δικό σας. και κανείς δεν έχει δικαίωμα
να το αγγίζει με τρόπο που δεν θέλετε.
Μπορείτε να στείλετε το κουτί με τα κόκκινα παπούτσια σε κάποιο
άλλο σχολείο. Έτσι θα γνωρίσουν περισσότερα παιδιά την ιστορία της
Κάρεν.
Σας χαιρετώ,
Ένκαρ
.png)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου